Chwasty konkurują z roślinami uprawnymi o wodę, składniki pokarmowe, miejsce i światło. Niektóre z nich przyczyniają się do rozprzestrzeniania chorób. Obecność chwastów wywiera niekorzystny wpływ na rośliny, a także prowadzi do obniżenia ilości i jakości plonów. Dlatego eliminacja zachwaszczenia jest jedną z najważniejszych czynności pielęgnacyjnych w uprawach rzepaku ozimego. Jednymi z coraz częściej stosowanych metod jest ściółkowanie oraz uprawa bezorkowa.
Kontrola zachwaszczenia przez ściółkowanie
Ściółkowanie polega na pokryciu powierzchni gleby materiałem biologicznym, takim jak słoma lub resztki pożniwne. Rozwiązanie to spowalnia parowanie, zatrzymując wodę w podłożu, co poprawia warunki wzrostu dla rzepaku. Materiał roślinny stanowi warstwę, która ogranicza dostęp światła do nasion chwastów, co ogranicza kiełkowanie ich nasion. Dodatkowo, ściółka działa jako fizyczna bariera, która utrudnia wzrost chwastów przez mechaniczne blokowanie ich kiełkowania i wschodzenia. Jednocześnie, pełni ona funkcję izolatora, zmniejszając wahania temperatury gleby, dzięki czemu spada ryzyko przemarznięcia rzepaku. Ponadto, rozłożona, stanowi doskonałe źródło substancji odżywczych dla młodych roślin. Zapewniając rzepakowi lepsze warunki do wzrostu sprawia, że staje się on bardziej konkurencyjny dla chwastów, które nie mogą kiełkować.
Uprawa bezorkowa, a kontrola chwastów
Uprawa bezorkowa to system, który eliminuje tradycyjną orkę i ogranicza liczbę zabiegów uprawowych. Bezpłużny system uprawy polega na spulchnianiu i mieszaniu wierzchniej warstwy gleby. Umożliwia to ograniczenie erozji gleby, a także sprzyja tworzeniu próchnicy. Uprawa bezorkowa korzystnie wpływa na żyzność gleby, a także ogranicza parowanie wody. Dzięki ograniczeniu ilości zabiegów, możliwy jest siew rzepaku ozimego w optymalnym terminie.
Brak orki i odwracania gleby sprzyja gromadzeniu się nasion chwastów jedynie w wierzchniej warstwie ziemi. Ziarna znajdujące się w jej głębszych warstwach nie mają szans wykiełkować. Dzięki temu możliwa jest redukcja banku nasion chwastów, ponieważ nie są one przemieszczane. Jednocześnie, zaburzenie ruchu nasion chwastów w glebie sprzyja ich rozkładowi. Jednocześnie ważne jest przeprowadzanie zabiegów, które umożliwiają mechaniczne niszczenie chwastów. W uprawie bezorkowej, przed siewem rzepaku zaleca się przeprowadzenie bronowania lub mulczowania, które niszczą niepożądane rośliny.
Zarówno ściółkowanie, jak i uprawa bezorkowa mogą znacząco przyczynić się do kontroli chwastów w uprawie rzepaku ozimego. Ściółkowanie tworzy niesprzyjające warunki do wzrostu chwastów, jednocześnie wywierając korzystny wpływ na rzepak ozimy. Z kolei uprawa bezorkowa ogranicza ruch nasion chwastów w glebie, eliminując niektóre gatunki całkowicie. Dzięki korzystnemu wpływowi na glebę, obie opisane praktyki mogą prowadzić do zmniejszenia ilości stosowanych środków ochrony roślin.
- Zewnętrzny materiał partnerski